Sarılalım mı?

Ah Ponçikçiğim, seni biraz daha iyi anladım şu pandemi döneminde, özellikle de içinde bulunduğumuz bayram günlerinde. Senin durumundan biraz daha farklı gerçi yaşadıklarımız ama sonuç aynı. Doya doya sarılamıyoruz sevdiklerimize. Halbuki sarılmak tam bir şifa😍 Mutlu olduğumuzda, hüzünlendiğimizde, sürprizli bir haber alıp coştuğumuzda, kendimizi yalnız hissettiğimizde ne iyi gelir sarılmak. Mutluluk, coşku artar; hüzün ve yalnızlık azalır. Bir de oksitosin salgılanıyormuş ya sarıldığımızda. Nelere deva bir bilsen😊 Hatta pandemi dönemi başında minikle bir oksitosin spreyi hazırlamıştık okuduğumuz bir kitaptan yola çıkarak. Mesela bir tartışma olduğunda birkaç fıs yapıyorduk ortama😅 Sonra da en az 20 saniye boyunca sarılmaca😄

“Ponçik de kim?” diyebilirsiniz. Ponçik bizim eski dostumuz. Siz de onu tanımak ister misiniz😉

Ponçik çook köklü bir aileden geliyor;

Özdiken Amcalar, Büyük Kaktüsiçeler, Sultan Dikenler.. Çok büyükler, önemliler.. Kişisel alanlara gaayet saygılı, fazla samimiyetten uzak.. Yıllaarca böyle yaşayıp gitmişler. Taa ki bizim minik Ponçik’e kadar. O da nasıl bir sevgi pıtırcığı.

Tek isteği de birinin ona sarılması..

Zinhaar! Böyle bişey olabilemez! Ne o öyle yapış yapış😅

Kimse Ponçik’i anlamıyor. Çok hüzünlü değil mi😢 Sonra bir gün çok havalı biriyle tanışıyor Ponçik; bir balon. Evet, çok tehlikeli bir ilişki😬 Ve tahmin ettiğimiz şey oluyor😳

Gazeteler çarşaf, çarşaf; “Kaktüs Saldırdı. Balon Ağır Yaralı” “Aile Utanç İçinde.”

Bu halde bile kimse Ponçik’i teselli etmek için ona sıcak bir kucak açmıyor. İşte, bu da son damla oluyor. Ponçik evi terk ediyor. – Ailesini terk etmeden ne yapabilirdi acaba🤔- Kendine yeni bir aile bulmaya çalışıyor ama nafile. Farklı o, dikenli.

Napsın, o da tek başına bir yaşam kuruyor. Günler geçtikçe yalnızlığını daha çok hissediyor Ponçik. Ama bir gün, çok güzel birşey oluyor. Onunla aynı duyguları paylaşan birini buluyor. Hem de ondan çekinmeyecek, korkmayacak biri.