“Ekşilina’nın Hayret Verici Maceraları”nı okudum. İkinci kez. Duygusal bir yolculuktu. Pek çok konu, alt başlık vardı. Aile, dostluk, bağlar,.. Ama temelinde Ekşilina’nın çok ağır bir hastalığa yakalanan annesinin vefatına kadarki süreç anlatılıyor. Yıkılma, toparlanma, eriyip gitme, çare arama, isyan, umut, kayboluş, her “an”a, her anıya sarılma ve son. Öyle güzel, öyle özel ki.. Hem kurgusu,…
“”Kalbinin peşinden giden neyi keşfeder dayıcığım?” “Kendini.” Aden suratını astı. “Oysa ben bu yolun sonunda bir hazine keşfedeceğimi düşünmüştüm.”dedi. Edi şefkatle, “Aden, sen bu evrenin en kıymetli hazinesisin.” dedi.” Öyle sevdim ki. Aden’le Edi’nin dostluğuna bayıldım. Aden nasıl dayısına dünyaya çocuk gözleriyle bakmayı hatırlatıyor ve gösteriyorsa, Edi de ona farklı düşünmeyi, sorular sormayı, keşfetmeyi öğretiyor.…
Bücür Bora denize, maviye, sonsuzluğa o kadar hayranmış ki hep denizde yaşamayı dilermiş. Boyu kısa olduğu için donanmaya kabul edimeyince o da Korsan Okulu’na kaydolmuş. Okulun kuralları biraz, yok yook, fazlaca ilginç. Bücür Bora, kaba saba olmak, define haritası okumak, istediği şeyi sorgusuz sualsiz almak konularında pek iyi değilmiş ama yine çalışıp çabalayıp mezun olmayı…