Bir zamanlar, ülkenin birinde kuşlar insanların başlarının üzerine yaparlarmış yuvalarını. Orada yaşamayı severlermiş ve bunun karşılığında insanlara yardım ederlermiş. Mesela tembel bir postacının başında yaşayan güvercin onun postaları kısa bir sürede dağıtmasına yardımcı olurmuş. Konuşkan biri olmayan Manuel’in başında yaşayan papağan ise onun aklından geçirip de söyleyemediklerini dile getirirmiş. Miruna’nın başında…
Çook eğlenceli ve bir o kadar da düşündüren, sorgulatan bir hikaye “İki bana, bir sana”👌 Ayı evine giderken üç tane mantar bulur. Ayının ev arkadaşı gelincik bunları temizler, baharatlar ekler, pişirir ve masaya otururlar. Buraya kadar herşey gayet hoş😉 Sorun servis aşamasında çıkar zaten. Üç mantar ve iki kişi. Ayı başlar paylaştırmaya. Bir kendine, bir…
“Bir dakika altmış saniyedir Bazen kısacıktır bir dakika, Bazense çook uzun. Ne zaman hızla geçer sence? Ne zaman geçmek bilmez? Zaman uçup gider mi? Emekleyerek mi geçer yoksa?” Güzel günler ne çabuk bitiyor değil mi? Bayram, tatil, gezmek, eğlenmek, sevdiklerimizle birlikte olmak. Su gibi akııp gitti. Tatil dönüşü klasik söylemler deyip geçmemeli. Nasıl mı?…
Çook severek okuduğumuz “Çorbamda Zürafa Var”ın yazarından (aynı zamanda çizerinden?) süpper bir hikaye. Bayıldık. Harika ayrıntılar ve espriler var. Minik ne kadarını anladı bilmiyorum (Çok fazla açıklama yapınca okuma-anlama sekteye uğruyor. Her yeni okuyuşumuzda farklı ayrıntıların onun dikkatini çekeceğine inanıyorum.) ama ben çok eğlendim. Bizim tırtıl diğer tırtılları ağaca tırmanırken görünce soruyor ne yaptıklarını. “Metamorfoza…
Bizim kedi dünyayı boydan boya dolaşmaya karar vermiş. Neler görmüş neler? Bu kısım tekir kedimize kalsın. Onu görenlere odaklanalım biz. Hatta onu nasıl gördüklerine. Pisi bıyıkları, kulakları ve patileriyle hepi topu bir tekir bizimkisi. Bir tilkinin gözünde nasıldır sizce? Tombul mu tombul. Köpeğin bakış açısıyla, sıskaa, tipsiiz. Balık için buğulu, korkutucu sarı gözler. Suyun altından…
Annelik ve kaygı.. “Ahh!” dediğinizi duyar gibiyim. Hele bugün. Minik kuzumun anasınıfında, yeni okulunda ilk günüydü. Bu süreci ne kadar farkındalıkla, sükunetle, kabulle geçirmeye çalıştıysam da birazcık da olsa aklım onda kaldı. Kitabımızın kahramanı küçük bir çocuk. İsmi Memo. Memocuk biraz hasta ve annesinin de bir toplantıya gitmesi gerekiyor. Memo’nun babası “Endişelenme, çok iyi bakarım…
“”Bu bir ev mi?” “Bu bir çiçek mi?” “Bu da nedir böyle?” diye sordular. Vasya, “Bu benim sanatım,” diye cevap verdi. “Bu sana ne hissettiriyor?”” “Çatırdayan gök mavisi noktalar, kızıl kareler, fısıldayan kömür rengi çizgiler” desem zihninizde ne canlanır? Neler hissedersiniz? Renklerin şarkısını duyabilir misiniz? Renklerin sesini çizebilir misiniz? “Gürültülü Boya Kutusu” soyut resmin ilk…
Hep daha fazlasını istiyor olabilir miyiz? Gelecek kaygısı. Tüketicilik, istifçilik. Daha iyisi, daha güzeli, daha yenisine ulaşma gayreti. “An”ı yaşayabiliyor muyuz? Ya da genel olarak gelecekteki o “an”a kadar yaşamayı mı erteliyoruz? Neyin hayalini kuruyoruz? Bu hayallerimizin temelinde ya az önce saydıklarım varsa? Kendimizi kandırıyor olabilir miyiz? Yaşamımız bir oyalanmadan ibaret olabilir mi? Evet, epey…
“Ekşilina’nın Hayret Verici Maceraları”nı okudum. İkinci kez. Duygusal bir yolculuktu. Pek çok konu, alt başlık vardı. Aile, dostluk, bağlar,.. Ama temelinde Ekşilina’nın çok ağır bir hastalığa yakalanan annesinin vefatına kadarki süreç anlatılıyor. Yıkılma, toparlanma, eriyip gitme, çare arama, isyan, umut, kayboluş, her “an”a, her anıya sarılma ve son. Öyle güzel, öyle özel ki.. Hem kurgusu,…
“”Kalbinin peşinden giden neyi keşfeder dayıcığım?” “Kendini.” Aden suratını astı. “Oysa ben bu yolun sonunda bir hazine keşfedeceğimi düşünmüştüm.”dedi. Edi şefkatle, “Aden, sen bu evrenin en kıymetli hazinesisin.” dedi.” Öyle sevdim ki. Aden’le Edi’nin dostluğuna bayıldım. Aden nasıl dayısına dünyaya çocuk gözleriyle bakmayı hatırlatıyor ve gösteriyorsa, Edi de ona farklı düşünmeyi, sorular sormayı, keşfetmeyi öğretiyor.…