Bir zamanlar, ülkenin birinde kuşlar insanların başlarının üzerine yaparlarmış yuvalarını. Orada yaşamayı severlermiş ve bunun karşılığında insanlara yardım ederlermiş. Mesela tembel bir postacının başında yaşayan güvercin onun postaları kısa bir sürede dağıtmasına yardımcı olurmuş. Konuşkan biri olmayan Manuel’in başında yaşayan papağan ise onun aklından geçirip de söyleyemediklerini dile getirirmiş. Miruna’nın başında…
“”Bu bir ev mi?” “Bu bir çiçek mi?” “Bu da nedir böyle?” diye sordular. Vasya, “Bu benim sanatım,” diye cevap verdi. “Bu sana ne hissettiriyor?”” “Çatırdayan gök mavisi noktalar, kızıl kareler, fısıldayan kömür rengi çizgiler” desem zihninizde ne canlanır? Neler hissedersiniz? Renklerin şarkısını duyabilir misiniz? Renklerin sesini çizebilir misiniz? “Gürültülü Boya Kutusu” soyut resmin ilk…
“Ver elini karlı dağlar aşalım, bayramlaşalım.” Kitabın ismini okuduğumda dilimden dökülenler. Duvarları yıkmak, köprüler kurmak.. Bir tuğla, bir adım, bir soru. Sonra daha fazlası. Hem sen yeter ki merak et, “acaba”, “başka türlüsü mümkün mü?” diye sor, niyet et, yola çık. Bak, sana eşlik eden ne kadar çok kişi var. Bazen sorunlar çıkabilir. Ama pes…
“İmkansız!” “Daha neler!” “Yok artık!” “Çok mantıksız!” Bu sözler Mötilda’nın kardeşlerine ait. Dünyaya baktıklarında sadece taze ve yeşil otlar gören inekler. Mötilda öyle mi peki? Mötilda’nın en büyük tutkusu yeni şeyler öğrenmek. Yani dünya onun için merak ettiği, ilginç şeylerle dolu. Mötilda bir de hayal kurmaya bayılıyor. Kardeşleriyle de paylaşıyor tabi tüm bunları. Duydukları onu…
Umuda, mucizeye ihtiyaç duyduğunuz zamanlarda kapınızı çalıveren, ılık rüzgarıyla evinizi, gönlünüzü saran, bir püf çiçeğini elinize kondurup hadi bir dilek tut diyen, hayal kurmanın, hayallerin peşinden koşmanın gücünü bir kez daha hatırlatan bir masal.. Herşeyi en iyi yapan makinelerde çevrili bir köy düşünün. Herşey mükemmel. Kusursuz bir an mı yaşamak istiyorsunuz ya da kusursuz bir…
“Bazı günler farklıdır. Oysa insan, bu günlerin neredeyse birbirinin aynısı olduğunu düşünebilir. Fakat diğer günlerden küçük bir farkları vardır işte. Büyük bir fark değildir bu. Küçük bir ayrıntıdır. Küçücük bir ayrıntı. Çoğu zaman bu küçük ayrıntının farkına bile varmaz insan. Çünkü küçük ayrıntılar fark edilmek için değildir. Ayrıntılar keşfedilmek içindir. İnsan, onları keşfetmek için zaman…
Yolculuk kitaplarım. “Savaşı Bitiren Sinek” 2018’in son kitabı, “Martıya Uçmayı Öğreten Kedi” ise 2019’un ilk kitabı oldu. İkisini de keyifle okudum. Hatta benden sonra büyük oğlum da okudu. Bir de sürprizle karşılaştık. Martıya Uçmayı Öğreten Kedi kitabını tiyatroda izleme şansımız oldu. Tiyatroya gitmeden önce küçük oğluma okudum. Harika bir uyarlamaydı. Zevkle izledik. Hepimiz için muhteşem…
““Ben kuş çizmeyi bilmiyorum ki.”, çocuklarla sanat atölyeleri yaparken çok sık karşılaştığım ve elimi kolumu bağlayan bir ifadeydi. Benim düşüncemde sanatçı, kuşu en iyi çizebilen değil, kendi kuşunu en iyi çizendi. Çocukluk her bireyin sanata en yakın olduğu dönemse eğer, her çocuk doğal olarak özgündü. Öyleyse her çocuk kendi kuşunu çizebilirdi.” diyor yazar. Ne kadar…
“Karanlıkta bile hayal kurabilirim. O zaman tüm ışıklar YANAR! HAVAİ FİŞEKLER PATLAR! Kafamın içindeki sesleri dinlerken ışıklar gözlerimin önünde canlanıverir.” Enerji, renk, hayat ve tabi bool bol hayal dolu bir kitapla yeni bir haftaya merhaba. Hayalperestlerin el kitabına bi göz atalım mı? Aklımızı uçurup götüren, notalarla kovalamacılık oynatan, müzik duyunca dansa kaldıran, bulutlardan gemiler yaptıran,…