Minik Balina Çook kalabalık bir ailede yaşamak nasıldır hiç düşündünüz mü? Ne babanızın ormana götürecek vakti vardır ne annenizin masal anlatacak vakti. Üzücü değil mi? Gigi, turuncu balıklarla dolu böyle bir ailede yaşıyor. Ve kendini hiç özel hissetmiyor. En yakın arkadaşı hatta annesi bile onu başka balıklarla karıştırıyor. Gigi bu minik ve turuncu balık olma…
Bizim kedi dünyayı boydan boya dolaşmaya karar vermiş. Neler görmüş neler? Bu kısım tekir kedimize kalsın. Onu görenlere odaklanalım biz. Hatta onu nasıl gördüklerine. Pisi bıyıkları, kulakları ve patileriyle hepi topu bir tekir bizimkisi. Bir tilkinin gözünde nasıldır sizce? Tombul mu tombul. Köpeğin bakış açısıyla, sıskaa, tipsiiz. Balık için buğulu, korkutucu sarı gözler. Suyun altından…
Annelik ve kaygı.. “Ahh!” dediğinizi duyar gibiyim. Hele bugün. Minik kuzumun anasınıfında, yeni okulunda ilk günüydü. Bu süreci ne kadar farkındalıkla, sükunetle, kabulle geçirmeye çalıştıysam da birazcık da olsa aklım onda kaldı. Kitabımızın kahramanı küçük bir çocuk. İsmi Memo. Memocuk biraz hasta ve annesinin de bir toplantıya gitmesi gerekiyor. Memo’nun babası “Endişelenme, çok iyi bakarım…
Hep daha fazlasını istiyor olabilir miyiz? Gelecek kaygısı. Tüketicilik, istifçilik. Daha iyisi, daha güzeli, daha yenisine ulaşma gayreti. “An”ı yaşayabiliyor muyuz? Ya da genel olarak gelecekteki o “an”a kadar yaşamayı mı erteliyoruz? Neyin hayalini kuruyoruz? Bu hayallerimizin temelinde ya az önce saydıklarım varsa? Kendimizi kandırıyor olabilir miyiz? Yaşamımız bir oyalanmadan ibaret olabilir mi? Evet, epey…
“Ekşilina’nın Hayret Verici Maceraları”nı okudum. İkinci kez. Duygusal bir yolculuktu. Pek çok konu, alt başlık vardı. Aile, dostluk, bağlar,.. Ama temelinde Ekşilina’nın çok ağır bir hastalığa yakalanan annesinin vefatına kadarki süreç anlatılıyor. Yıkılma, toparlanma, eriyip gitme, çare arama, isyan, umut, kayboluş, her “an”a, her anıya sarılma ve son. Öyle güzel, öyle özel ki.. Hem kurgusu,…
“”Kalbinin peşinden giden neyi keşfeder dayıcığım?” “Kendini.” Aden suratını astı. “Oysa ben bu yolun sonunda bir hazine keşfedeceğimi düşünmüştüm.”dedi. Edi şefkatle, “Aden, sen bu evrenin en kıymetli hazinesisin.” dedi.” Öyle sevdim ki. Aden’le Edi’nin dostluğuna bayıldım. Aden nasıl dayısına dünyaya çocuk gözleriyle bakmayı hatırlatıyor ve gösteriyorsa, Edi de ona farklı düşünmeyi, sorular sormayı, keşfetmeyi öğretiyor.…
“Ver elini karlı dağlar aşalım, bayramlaşalım.” Kitabın ismini okuduğumda dilimden dökülenler. Duvarları yıkmak, köprüler kurmak.. Bir tuğla, bir adım, bir soru. Sonra daha fazlası. Hem sen yeter ki merak et, “acaba”, “başka türlüsü mümkün mü?” diye sor, niyet et, yola çık. Bak, sana eşlik eden ne kadar çok kişi var. Bazen sorunlar çıkabilir. Ama pes…
“İmkansız!” “Daha neler!” “Yok artık!” “Çok mantıksız!” Bu sözler Mötilda’nın kardeşlerine ait. Dünyaya baktıklarında sadece taze ve yeşil otlar gören inekler. Mötilda öyle mi peki? Mötilda’nın en büyük tutkusu yeni şeyler öğrenmek. Yani dünya onun için merak ettiği, ilginç şeylerle dolu. Mötilda bir de hayal kurmaya bayılıyor. Kardeşleriyle de paylaşıyor tabi tüm bunları. Duydukları onu…
Umuda, mucizeye ihtiyaç duyduğunuz zamanlarda kapınızı çalıveren, ılık rüzgarıyla evinizi, gönlünüzü saran, bir püf çiçeğini elinize kondurup hadi bir dilek tut diyen, hayal kurmanın, hayallerin peşinden koşmanın gücünü bir kez daha hatırlatan bir masal.. Herşeyi en iyi yapan makinelerde çevrili bir köy düşünün. Herşey mükemmel. Kusursuz bir an mı yaşamak istiyorsunuz ya da kusursuz bir…
Korkma Küçük Ağaç.. Büyümek biraz sancılı bir süreç.. Ve bitmiyor da. Çehresi değişiyor, koşullar, beklentiler değişiyor ya da bakış açısı. Farklılık, belirsizlik beraberinde güvensizliği de getiriyor. Şu an sahip olduğun herşey elinden alınıyormuş gibi hissediyorsun. Belki de bu yüzden daha sıkı sarılıyorsun yapraklarına. Ama yalnız olmadığını bilmelisin. Çevrene bir bak. Tüm ağaçlar aynı değişimle karşı…