Çook severek okuduğumuz “Çorbamda Zürafa Var”ın yazarından (aynı zamanda çizerinden?) süpper bir hikaye. Bayıldık. Harika ayrıntılar ve espriler var. Minik ne kadarını anladı bilmiyorum (Çok fazla açıklama yapınca okuma-anlama sekteye uğruyor. Her yeni okuyuşumuzda farklı ayrıntıların onun dikkatini çekeceğine inanıyorum.) ama ben çok eğlendim. Bizim tırtıl diğer tırtılları ağaca tırmanırken görünce soruyor ne yaptıklarını. “Metamorfoza…
Bizim kedi dünyayı boydan boya dolaşmaya karar vermiş. Neler görmüş neler? Bu kısım tekir kedimize kalsın. Onu görenlere odaklanalım biz. Hatta onu nasıl gördüklerine. Pisi bıyıkları, kulakları ve patileriyle hepi topu bir tekir bizimkisi. Bir tilkinin gözünde nasıldır sizce? Tombul mu tombul. Köpeğin bakış açısıyla, sıskaa, tipsiiz. Balık için buğulu, korkutucu sarı gözler. Suyun altından…
Annelik ve kaygı.. “Ahh!” dediğinizi duyar gibiyim. Hele bugün. Minik kuzumun anasınıfında, yeni okulunda ilk günüydü. Bu süreci ne kadar farkındalıkla, sükunetle, kabulle geçirmeye çalıştıysam da birazcık da olsa aklım onda kaldı. Kitabımızın kahramanı küçük bir çocuk. İsmi Memo. Memocuk biraz hasta ve annesinin de bir toplantıya gitmesi gerekiyor. Memo’nun babası “Endişelenme, çok iyi bakarım…
“Lık lık, tak tak, hatta tok tok, kırt kırt, tısss-tısss, şık şık!” Bu sesler de nereden geliyor? Mutfaktan olabilir mi? Mutfakta kim mi var? Minik bir şef desem? Çocuklar mutfağa bayılır. Tatlar, kokular, renkler.. Sebzeler, meyveler, baharatlar.. İlginç alet ve malzemeler.. Yıkama, doğrama, pişirme, yoğurma, haşlama, kızartma, dondurma, mayalama.. Çok, çok daha fazlası. Devamlı bir…
“”Bu bir ev mi?” “Bu bir çiçek mi?” “Bu da nedir böyle?” diye sordular. Vasya, “Bu benim sanatım,” diye cevap verdi. “Bu sana ne hissettiriyor?”” “Çatırdayan gök mavisi noktalar, kızıl kareler, fısıldayan kömür rengi çizgiler” desem zihninizde ne canlanır? Neler hissedersiniz? Renklerin şarkısını duyabilir misiniz? Renklerin sesini çizebilir misiniz? “Gürültülü Boya Kutusu” soyut resmin ilk…
Hep daha fazlasını istiyor olabilir miyiz? Gelecek kaygısı. Tüketicilik, istifçilik. Daha iyisi, daha güzeli, daha yenisine ulaşma gayreti. “An”ı yaşayabiliyor muyuz? Ya da genel olarak gelecekteki o “an”a kadar yaşamayı mı erteliyoruz? Neyin hayalini kuruyoruz? Bu hayallerimizin temelinde ya az önce saydıklarım varsa? Kendimizi kandırıyor olabilir miyiz? Yaşamımız bir oyalanmadan ibaret olabilir mi? Evet, epey…
Dünyanın bir ucunda, Kuzey Kutbu’nda, küçük evinde yaşayan, küçücük bir sincap varmış. Gürültüden, tehlikeden uzakta, kendine yetecek kadar yiyeceği, kendini ısıtacak kadar odunuyla o kışı geçirmeye yetecek herşeye sahipmiş. Biz “Bir arkadaşı olsa nasıl olurdu acaba?”diye düşünürken kapı çalıvermiş. Sincap tedirgin. Bu gelen de kim? Tehlikeli biri mi? Dost mu? Kapıyı açtığında mini minnacık bir…
“Ekşilina’nın Hayret Verici Maceraları”nı okudum. İkinci kez. Duygusal bir yolculuktu. Pek çok konu, alt başlık vardı. Aile, dostluk, bağlar,.. Ama temelinde Ekşilina’nın çok ağır bir hastalığa yakalanan annesinin vefatına kadarki süreç anlatılıyor. Yıkılma, toparlanma, eriyip gitme, çare arama, isyan, umut, kayboluş, her “an”a, her anıya sarılma ve son. Öyle güzel, öyle özel ki.. Hem kurgusu,…
“Ver elini karlı dağlar aşalım, bayramlaşalım.” Kitabın ismini okuduğumda dilimden dökülenler. Duvarları yıkmak, köprüler kurmak.. Bir tuğla, bir adım, bir soru. Sonra daha fazlası. Hem sen yeter ki merak et, “acaba”, “başka türlüsü mümkün mü?” diye sor, niyet et, yola çık. Bak, sana eşlik eden ne kadar çok kişi var. Bazen sorunlar çıkabilir. Ama pes…
Arkadaşlık güzel şey doğrusu. Peki her zaman öyle mi? Arkadaşınız çook meraklı, bi o kadar konuşan ve dahi sürekli soru soran, peşinizden ayrılmayan biriyse? İşte size Peru’dan Hektor ve Sinek Kuşu’nun hikayesi. Hektor ne zaman sakin ve keyifli keyifli birşeyler atıştırmak istese, hoop Sinek Kuşu orada. Hektor, kaşınmak için bir ağaç mı buldu, Sinek Kuşu…