Yaşama “öteki”nin gözünden bakabilmek… Bunu yapabilmek her zaman, pek kolay olmayabilir. Özellikle de bir çocuk için. Ama çocuk yine de dener. Kendi hayatından yola çıkarak onun hayatına dokunmaya çalışır. Çünkü çocuk “görür”. Yetişkinlerin ıskaladığı çoğu şeyi görür. Hor “görüleni”, “gözlerin” kaçırıldığını görür. Ve merak eder. O kadar doğaldır ki ve o kadar doğal ilerler ki…
Gogol’un “Burun”u Bir burun, bir sabah, birinin yüzünün tam ortasını krep gibi dümdüz bırakarak başını alıp gidebilir mi? Olabilir pek tabii. Hatta kendine bir hayat bile kurabilir. Burunsuz kişi hayatına devam edebilir mi? İşte bu tartışılır. Gogol da bunu yapıyor zaten. Hem de sosyal hiyerarşiye, bürokratik yapılanmaya göndermeler yaparak; mizahı, hicvi absürd bir üslupla birleştirerek.…
“Sihirli İplik” bize iyilik yapmayı, üretmeyi ve paylaşmayı anlatıyordu. Yukarıda gördüğünüz motifler de hem Annabelle’in hem de birazdan bahsedeceğim Masalcı Nine’nin hikayesindeki gibi bir iyiliğin parçası olacaklar. Sevgili Mümine Yıldız ve sevgili Zuhal Öztürk’ün davetiyle ördüğüm bu motifler hiç tanımadığım güzel insanların motifleriyle buluşacaklar ve bir masal battaniyesinin parçası olacaklar💗 Kalbim bir kuş gibi heyecanla, coşkuyla…
“Ejderhanı Nasıl Ateşlersin” geçtiğimiz hafta tekrar tekrar okuduğumuz kitaplardan biriydi. Konusu, dili ve çizimleri çok tatlı😍 Evcil ejderhamızın ateşi söndüyse ne yaparız? Belki birşey alevlerin çıkmasını engelliyordur. Tutup silkelesek mi acaba? Karnının üstünde zıplayabiliriz ya da. Aaa, gıdıklamak harika bir fikir olabilir! Bunların hiçbiri işe yaramazsa onu öfkelendirecek birşey bulmalı. Yok, yok.. Pek de eğlenceki…
Dünya çok karmaşık bir yer.. Bu günlerde daha çok hissediyor, dile getiriyoruz belki. Sâfi de aynı şeyleri düşünüyor. Pek dile getiremiyor ama. Başka insanlardan farklı olduğunu biliyor. Bazen yabanıl, bazen sıradışı. Öyle zamanlar geliyor ki anlaşılmadığını düşündüğünde küçüldükçe küçülüyor. Peki o her zaman başkalarını anlayabiliyor mu? Hayır, tabii. Çok da zor birşey bu gerçi. Kendini…