Dün “Kıyıya Vuran Kız”ı okurken çok duygulanmıştım. Çünkü pek çok şey hâlâ çok taze. Kimsesizlik, yalnızlık, sevgiye, ilgiye, dostluğa duyulan ihtiyaç. Harika bir hikâyeydi. Sonrasında gerçeklerden biraz uzaklaşabileceğim bir kitap okumak istedim. Hem büyük oğlum hem de eşim iki yıl kadar önce okumuş ve çok beğenmişlerdi. Ben de buna güvenerek başladım. Ama şu cümleleri okuduğumda…
Çok, çok tatlı bir kitap var kucağımda şu an😍 Hayalim ailecek hatıralarda buluşmaktı bu kitap sayesinde. Bugün fırsat bulamayınca biraz üzüldüm. Ama hatıralar bir yere kaçmıyor ne de olsa😉 Yarınlar hepimizin😊 Kitapta bir çocuğun (ya da farklı çocukların) babaları hakkında neler düşündüklerini okuyoruz. Bu arada çocuk düşündüğü herşeyi hatıralarından derlediği karelerle -çoğu trajikomik😅- daha…
Çook sevimli bir hikaye😇 Kahramanımız küçük bir çocuk. Bir sonbahar mevsimi. Hava serinlemiş. Kızıl yapraklar sarmış her yanı. Çocuğun evi ormana çook yakın bir yerde. Fırında top kekler pişiyor. Kokusu pencereden salına salına yayılıyor. Ve bu kokuyu alan bir geyikçik yavaşça ormandan çıkıp eve doğru gelmeye başlıyor. Çocuk, geyikçiğin canı top kek çekmiş olabilir düşüncesiyle…
Masallarda en çok hangi karakter dikkatinizi çeker😉 Benim ejderhalar😍 Michael Ende’nin “Bitmeyecek Öykü”sü, Ursula L. Guin’in “Yerdeniz Büyücüsü” ve serinin diğer kitapları ile ejderhaları daha da çok sever oldum. Ejderha Doğu ve Batı kültüründe farklı anlamları sembolize ediyor. Benim hayran olduğum kadim bilgiye ve hakikate işaret etmesi😊 “”Hayır!” Diyen Şövalye”ye modern zaman masalı diyebilir miyiz🤔…