Yağmurdan biraz önce😉😍 Ahmet Büke’nin dilini, üslûbunu, aile samimiliğini, mahalle sıcaklığını çok seviyorum. Çocuk, gençlik ve yetişkin edebiyatına dair yazdığı kitaplardan okuduklarımız “Eyvah Babam Şiir Yazıyor”, “Annemle Uzayda”, “Gökçen’in Yolu”, “Mevzumuz Derin” ve “Gizli Sevenler Cemiyeti”. Bir de Kafa Çocuk Bilim Dergisi’ndeki hikayeleri var😊 “Paspas Tepemde Kapiş Paçamda”, “Zeynolu Kitaplar” dizisinden. Ahmet Büke aynı zamanda…
Bazen bir söz hayatımızı nasıl da değiştirir💗 Hatta bence bu söyleyen kişi için de geçerli. Üstelik bir de sinerji durumu var. Hele ki sözler sihirliyse.. Bir de kelebek etkisini hesaba katarsak.. Sonucu ve tesirini hayal etmek güç😍 “Sihirli Sözler”e bayıldık😇 Ailecek okuduk, üzerine sohbet ettik. Kendi sihirli sözlerimizi bulduk. Öyle tatlı şeyler çıktı ki ortaya.…
Çok, çok tatlı bir kitap var kucağımda şu an😍 Hayalim ailecek hatıralarda buluşmaktı bu kitap sayesinde. Bugün fırsat bulamayınca biraz üzüldüm. Ama hatıralar bir yere kaçmıyor ne de olsa😉 Yarınlar hepimizin😊 Kitapta bir çocuğun (ya da farklı çocukların) babaları hakkında neler düşündüklerini okuyoruz. Bu arada çocuk düşündüğü herşeyi hatıralarından derlediği karelerle -çoğu trajikomik😅- daha…
“Sana meşe ağacının şarkısını söyleyeyim mi?” diye sordum. Ses vermedi, yine de söyledim. Orman olmayı düşlersen ancak, Gerçeğe dönüşür orman olmak. Ama yanlızlığı seçersen eğer Ne orman kalır geriye ne düşler.” Kentin ortasındaki bir avuç topraktan kocaman bir orman olmaya yolculuk. Kök salmak, toprağın altındaki zenginliği keşfetmek, büyümek, yeşil yaprakların tırtıla evsahipliği etmesi, tırtılın kanatlı…
Herkese merhaba🤗 Kurgu dışı çocuk kitaplarıyla ilgili paylaşım yapmak bir süredir aklımdaydı. Geçtiğimiz hafta bu türde birkaç güzel kitap daha okuyunca ertelemek istemedim. O zamaan, başlıyoruumm😉 İlk kitap, çok, çok beğendiğim “Atlas”. Duyurusu yapıldığında hayallerimi süslemeye başlamıştı. Elime aldığımda ise hayallerimin de ötesinde olduğunu anlayıp mest olmuştum. Boyutu, pastel tonları, çizimler, ayrıntılar, açıklamalar.. Kıtaları sırayla…
Emeğin, paylaşmanın, hayal kurmanın ve bunu gerçekleştirmek için adım atmanın; satın almak yerine denemenin, yeni tecrübeler kazanmanın ve sahip olduklarımızın değerine vurgu yapan çok, çok güzel bir hikaye “Ağaç Kale”. Ayaz’ın yeni evinin bahçesindeki koccaman akçaağaç onu hemen hayal dünyasına çeker. Babasına birlikte bir ağaç kale yapmayı teklif eder. Babası inşaattan pek anlamasa da oğlunun…
Sevdiklerimizi nasıl mutlu edebiliriz? Neye ihtiyaçları olduğunu nasıl bilebiliriz? Ve ne yapabiliriz? Hele de küçücük bir çocuksak😌 Göç, ayrılık, yabancılaşma, yalnızlık sonrası hayalin, umudun ve cesaretin hikayesi😊 Yıllarca balıkçılık yapmış olan büyükbaba nehir kenarındaki evini satıp şehre gelir. Yanında oltalarıyla hem de. Torunuyla balkona çıkıp aşağıda akan “nehre(!)” şaşkın gözlerle bakar. Onun tek tutkusu balık…
“Hasret, dediler, kalbimizde yaşar. Ama Max, bunu çok daha iyi biliyordu: Vücudu milyarlarca hücreden oluşuyordu ve bu hücrelerin her biri canını yaktığına göre, bu bir tek şu anlama gelebilirdi: Hasret, içinde herşeyi sarmıştı.. Ve eğer ruhu da hücrelerden oluşuyorsa, o zaman gayet tabii hasret oraya da yerleşirdi; çünkü Max’ın her yanını tam anlamıyla kaplamıştı.” Kitabı…
“Arkadaşlarım bir çok kez, onları ağaca çıkarmamı istediler, ama hiçbir zaman bunu yapmadım. Kiraz ağacına, büyüyünce Corinna’yı tırmandıracağım bir tek; dedemin bana öğrettiği her şeyi ben de ona öğreteceğim. Bunu bir kez rüyamda gördüm; Corinna’yla birlikte dalların üzerinde takla atıyorduk; kiraz ağacı sarsılıp duruyordu, sanki gülüyordu. Evet, bu yalnızca bir rüyaydı; ama madem ağaçlar nefes…
Dünkü paylaşımımda sevgili Ebru Akkaş Kuseyri’nin “Ağaç Alfabesi” kitabından ilhamla kendi ağaç alfabemizi oluşturabiliriz demiştim. Heyecanla hazırladım benimkini. Bazı anılar ne kadar tazeymiş. Bolca çocukluğum var😇 Çocuk olmayı ne çok sevmişim, ne çok özlemişim meğer. Hazır mısınız😉 Başlıyorum😊 Aa: Akasya. İlkokul 3. sınıfta yatılı okudum. Nizamiye yolu üzerinde akasya ağaçları vardı. Baharda gelin gibi süslenirlerdi.…