Annelik ve kaygı.. “Ahh!” dediğinizi duyar gibiyim. Hele bugün. Minik kuzumun anasınıfında, yeni okulunda ilk günüydü. Bu süreci ne kadar farkındalıkla, sükunetle, kabulle geçirmeye çalıştıysam da birazcık da olsa aklım onda kaldı. Kitabımızın kahramanı küçük bir çocuk. İsmi Memo. Memocuk biraz hasta ve annesinin de bir toplantıya gitmesi gerekiyor. Memo’nun babası “Endişelenme, çok iyi bakarım…
“Lık lık, tak tak, hatta tok tok, kırt kırt, tısss-tısss, şık şık!” Bu sesler de nereden geliyor? Mutfaktan olabilir mi? Mutfakta kim mi var? Minik bir şef desem? Çocuklar mutfağa bayılır. Tatlar, kokular, renkler.. Sebzeler, meyveler, baharatlar.. İlginç alet ve malzemeler.. Yıkama, doğrama, pişirme, yoğurma, haşlama, kızartma, dondurma, mayalama.. Çok, çok daha fazlası. Devamlı bir…
“”Bu bir ev mi?” “Bu bir çiçek mi?” “Bu da nedir böyle?” diye sordular. Vasya, “Bu benim sanatım,” diye cevap verdi. “Bu sana ne hissettiriyor?”” “Çatırdayan gök mavisi noktalar, kızıl kareler, fısıldayan kömür rengi çizgiler” desem zihninizde ne canlanır? Neler hissedersiniz? Renklerin şarkısını duyabilir misiniz? Renklerin sesini çizebilir misiniz? “Gürültülü Boya Kutusu” soyut resmin ilk…
Hep daha fazlasını istiyor olabilir miyiz? Gelecek kaygısı. Tüketicilik, istifçilik. Daha iyisi, daha güzeli, daha yenisine ulaşma gayreti. “An”ı yaşayabiliyor muyuz? Ya da genel olarak gelecekteki o “an”a kadar yaşamayı mı erteliyoruz? Neyin hayalini kuruyoruz? Bu hayallerimizin temelinde ya az önce saydıklarım varsa? Kendimizi kandırıyor olabilir miyiz? Yaşamımız bir oyalanmadan ibaret olabilir mi? Evet, epey…
“Ekşilina’nın Hayret Verici Maceraları”nı okudum. İkinci kez. Duygusal bir yolculuktu. Pek çok konu, alt başlık vardı. Aile, dostluk, bağlar,.. Ama temelinde Ekşilina’nın çok ağır bir hastalığa yakalanan annesinin vefatına kadarki süreç anlatılıyor. Yıkılma, toparlanma, eriyip gitme, çare arama, isyan, umut, kayboluş, her “an”a, her anıya sarılma ve son. Öyle güzel, öyle özel ki.. Hem kurgusu,…
“”Kalbinin peşinden giden neyi keşfeder dayıcığım?” “Kendini.” Aden suratını astı. “Oysa ben bu yolun sonunda bir hazine keşfedeceğimi düşünmüştüm.”dedi. Edi şefkatle, “Aden, sen bu evrenin en kıymetli hazinesisin.” dedi.” Öyle sevdim ki. Aden’le Edi’nin dostluğuna bayıldım. Aden nasıl dayısına dünyaya çocuk gözleriyle bakmayı hatırlatıyor ve gösteriyorsa, Edi de ona farklı düşünmeyi, sorular sormayı, keşfetmeyi öğretiyor.…
“Ver elini karlı dağlar aşalım, bayramlaşalım.” Kitabın ismini okuduğumda dilimden dökülenler. Duvarları yıkmak, köprüler kurmak.. Bir tuğla, bir adım, bir soru. Sonra daha fazlası. Hem sen yeter ki merak et, “acaba”, “başka türlüsü mümkün mü?” diye sor, niyet et, yola çık. Bak, sana eşlik eden ne kadar çok kişi var. Bazen sorunlar çıkabilir. Ama pes…
“İmkansız!” “Daha neler!” “Yok artık!” “Çok mantıksız!” Bu sözler Mötilda’nın kardeşlerine ait. Dünyaya baktıklarında sadece taze ve yeşil otlar gören inekler. Mötilda öyle mi peki? Mötilda’nın en büyük tutkusu yeni şeyler öğrenmek. Yani dünya onun için merak ettiği, ilginç şeylerle dolu. Mötilda bir de hayal kurmaya bayılıyor. Kardeşleriyle de paylaşıyor tabi tüm bunları. Duydukları onu…
Umuda, mucizeye ihtiyaç duyduğunuz zamanlarda kapınızı çalıveren, ılık rüzgarıyla evinizi, gönlünüzü saran, bir püf çiçeğini elinize kondurup hadi bir dilek tut diyen, hayal kurmanın, hayallerin peşinden koşmanın gücünü bir kez daha hatırlatan bir masal.. Herşeyi en iyi yapan makinelerde çevrili bir köy düşünün. Herşey mükemmel. Kusursuz bir an mı yaşamak istiyorsunuz ya da kusursuz bir…
Doğa değişimi, dönüşümü görebileceğimiz harika bir kaynak. Sürekli devam eden bir döngü ve muhteşem bir denge. Tırtıl Tontini ve Neşeli Aydede’nin yolculuğu da tüm bunların bir parçası. Anne kelebeğin bir yaprak üzerine bıraktığı minicik yumurtadan karnı aç mı aç bir tırtıl çıkar. İlk işi karnını doyurmak olur tahmin edersiniz ki. Sonra ise çiçeklerin, kuşların, güneşin…